Human-resources-management wordt door veel bedrijven nog steeds niet als een strategische uitdaging gezien. Voldoende omzet wél. Maar het zijn toch de mensen die de cijfers maken?
Uit de Arbeidsmarktverkenning 2013 blijkt dat welgeteld één procent van de respondenten hrm als strategische uitdaging ziet. Maar liefst 64 procent van de respondenten vindt het realiseren van voldoende omzet een strategische uitdaging. Hoe kan het dat nog niet bij bedrijven is doorgedrongen dat mensen de cijfers maken? De zoektocht naar de Heilige Graal van hrm – namelijk het financieel aantoonbaar maken van hrm – heeft namelijk nog niet het gewenste wetenschappelijke antwoord opgeleverd. Tja, dan slaat mijn drentse nuchterheid toe en kan ik niet nalaten te constateren dat het terugdringen van het ziekteverzuim met één procent niet alleen mooie financiële resultaten oplevert maar evenzeer tevreden medewerkers. Wanneer ik verder redeneer, kom ik terecht bij de wijze waarop het werkvermogen van medewerkers positief kan worden beïnvloed. Een beter werkvermogen leidt tot hogere productiviteit en een lager ziekteverzuim, zo is wetenschappelijk vastgesteld. In het hoofdstuk ‘Arbeid, gezondheid en inzetbaarheid’ (pdf) in het Jaarboek Personeelsmanagement 2014 halen we onderzoek aan van Robroek et al (2013). Uit dit onderzoek blijkt dat hrm een positieve invloed heeft op werkvermogen. Het betreft de volgende organisatiefactoren: doelen & resultaten; gesprekscyclus; opleiding & ontwikkeling en de rol van de leidinggevende. Het blijkt overigens dat op de ‘rol van de leidinggevende’ het laagst wordt gescoord. Dan even terug naar de conclusies van de Arbeidsmarktverkenning, dat 64 procent van de onderzochte organisaties het verkrijgen van meer omzet als strategisch thema ziet. Naar mijn idee verdient het van een aantal respondenten dan een heroverweging voor wat betreft strategisch hrm. Zou het niet kunnen zijn dat juist door het gedrag van medewerkers positief te beïnvloeden, er uiteindelijk meer omzet wordt gegenereerd?

Of zoals hr-goeroe Dave Ulrich stelt: ‘Organisations don’t think; people do – and the way people think and act affect how well organizations perform.’